Πατρικό: Γιατί αποτελεί μία παντοτινή ζεστή αγκαλιά, ανεξαρτήτως ηλικίας

Οι περισσότεροι από εμάς έχουμε μετακομίσει αρκετές φορές, αλλά πάντα θα θυμόμαστε την πρώτη μετακόμιση από το πατρικό σπίτι στο καινούργιο όπου πλέον θα ήταν μόνο δικό μας. Σε πιο νεαρή ηλικία θυμόμαστε αυτή τη μετακόμιση με ενθουσιασμό για το νέο βήμα, ενώ μεγαλώνοντας αρχίζουμε κι έχουμε μία νοσταλγία για εκείνες τις στιγμές.

Κάποιοι λένε πως «σπίτι» στο μυαλό και την καρδιά μας θα είναι πάντα το πατρικό μας κι όχι τόσο το ίδιο το διαμέρισμα ή το οίκημα, όσο όλα εκείνα που περικλείει ως έννοια. Το πατρικό σπίτι είναι η αφετηρία μας, αφού από εκεί ξεκίνησαν όλα. Εκεί νιώσαμε και ζήσαμε όλα τα «πρωτο-»… πρωτομάθαμε, πρωτοπερπατήσαμε, πρωτοδοκιμάσαμε, πρωτοαγαπήσαμε, πρωτοδημιουργήσαμε, πρωτοονειρευτήκαμε.

Οι αναμνήσεις από το πατρικό σπίτι παραμένουν αναλλοίωτες, όσα χρόνια κι αν περάσουν. Μάλιστα πολλές φορές έχουμε την αγωνία να μπορέσουμε να τις διατηρήσουμε έντονες και καθαρές στο μυαλό μας, με το φως που τους αναλογεί. Γι’ αυτό επιλέγουμε να κρατήσουμε τα θετικά, όσο περνάει ο καιρός, και καμιά φορά να αλλάζουμε λίγο τις ιστορίες στο νου φέρνοντάς τις στα μέτρα που θα θέλαμε να είναι.

Εκεί λοιπόν που για πρώτη φορά είπαμε «ο δικός μου χώρος» μέσα σ’ ένα δωμάτιο που σήμαινε τον δικό μας πλανήτη, γνωρίσαμε τον κόσμο, απολαύσαμε σπιτικές συνταγές, ακούσαμε τις αξέχαστες συμβουλές της μαμάς και του μπαμπά, τσακωθήκαμε, αγκαλιαστήκαμε, νιώσαμε πλήρεις, αισθανθήκαμε τη μοναξιά στις κακές ημέρες της οικογένειας, μάθαμε τι σημαίνει απώλεια σε μία οικογένεια αλλά και τι είναι το απαγορευμένο. Κι αν δεν υπήρχε εκείνο το βαζάκι με τα γλυκά, που ήταν καλά σφραγισμένο κάπου ψηλά (όπως τα παλιά τα χρόνια στο σπίτι της γιαγιάς) υπήρχε σίγουρα ένα πατάρι που δεν έπρεπε να ανοίξουμε ή κάτι που δεν έπρεπε να πειράξουμε.

Στο πατρικό σπίτι περάσαμε ατελείωτες ώρες κοιτώντας το ταβάνι, αυτό το ταβάνι που αποτέλεσε την έμπνευση για το μετά, για όνειρα κι επιθυμίες. Και κάπως έτσι μεγαλώσαμε, γίναμε γυναίκες κι άνδρες αντίστοιχα, γίναμε αυτό που θέλαμε να είμαστε σήμερα. Άλλοι το πετύχαμε νωρίτερα και κάποιοι άλλοι αργότερα. Κι όλα αυτά σε μία δική μας γωνιά του πατρικού σπιτιού, όπου βιώσαμε τη σπιτική αγάπη. Εκεί, στο πατρικό.