ΔΑΣΚΑΛΟΣ & ΜΑΘΗΤΗΣ: ΜΙΑ ΣΧΕΣΗ ΖΩΗΣ

Η σχέση μεταξύ δασκάλου και μαθητή έχει διαφοροποιηθεί μέσα στα χρόνια. Η τεχνολογία έχει πλέον μπει στην ενεργή σχολική ζωή και οι μέθοδοι διδασκαλίας ή μεταλαμπάδευσης γνώσης- εμπειρίας έχουν αποκτήσει έναν πιο φιλικό χαρακτήρα προς την ψυχολογία των παιδιών.

Από την Πάμελα Λύτρα

Σε κάθε περίπτωση όμως πρόκειται για μία σχέση που μας στιγματίζει. Ουσιαστικά ο γονέας είναι ο “άλλος κηδεμόνας” που συναντούμε στην καθημερινότητά μας και θέλουμε να κάνει τα παιδιά μας να νιώθουν ασφάλεια και την ουσιαστική επικοινωνία. Είναι μία σχέση που χτίζεται μέσα στα χρόνια, όπως συμβαίνει και με την αντίστοιχη σχέση του γονέα με το παιδί (φυσικά με τις διαφοροποιήσεις της), και παραμένει διαχρονικά δυνατή. Τώρα αυτό το “δυνατή” κάποιες φορές έχει αρνητικό και κάποιες θετικό πρόσημο.

Εσύ πως θυμάσαι ως παιδί τους δασκάλους σου; Είμαστε σίγουροι πως έχεις στο μυαλό μία δασκάλα ή έναν δάσκαλο που αναπολείς για όσα σου έμαθε ή έδειξε και έναν ή μία εκπαιδευτικό που σε έχει πληγώσει ή απλά δε σου ταίριαζε. Ο στόχος είναι τα παιδιά να έχουν περισσότερες θετικές αναμνήσεις από τον δάσκαλό τους και λιγότερες αρνητικές….

Τα παιδιά σήμερα έχουν απαιτήσεις από τον δάσκαλο

Αυτό είναι μία πραγματικότητα. Τα παιδιά χάρη της τεχνολογίας που έχουν έντονα στη ζωή τους, από το πρωί που θα ξυπνήσουν μέχρι το βράδυ που θα κοιμηθούν, ζητούν περισσότερα από έναν εκπαιδευτικό. Γνωρίζουν πολλά ή νομίζουν ότι γνωρίζουν πολλά και δεν απορούν τόσο για τα βασικά της ζωής, αφού όλα έχουν περάσει στο μυαλό και την ψυχή μέσα από τα σύγχρονα μέσα της τεχνολογίας. Οπότε εκεί είναι που πρέπει να έρθει ο δάσκαλος και να ξεδιαλύνει λίγο το τοπίο των πολλών πληροφοριών, θέτοντας προτεραιότητες και εμβαθύνοντας. Τότε θα αισθανθεί και το παιδί πως έχει να μάθει καινούργια, ενδιαφέροντα πράγματα από τον δάσκαλο. Διαβάσασμε κάπου και μάς άρεσε ότι η σχέση δασκάλου- παιδιού αποτελεί μία συν- κινητική σχέση. Επομένως αν δεν υπάρχει το κίνητρο, πως θα κινητοποιηθεί το σύγχρονο παιδί;

Πως αναπτύσσεται η σχέση δασκάλου- παιδιού

Τα σύγχρονα παιδιά δεν επιθυμούν τη στείρα γνώση, ούτε μία παθητική σχέση με τον δάσκαλό τους. Έχουν ανάγκη να δημιουργήσουν εμπειρίες και αναμνήσεις μαζί του. Να ανοίξουν έναν γόνιμο διάλογο και να νιώσουν οικεία. Η σχέση του δασκάλου με τον μαθητή αναπτύσσεται σταδιακά μέσα από τη σκέψη, την κρίση, τη δράση και διαδραστικότητα, την απασχόληση, την αλληλοκατανόηση, το αίσθημα της ασφάλειας και εμπιστοσύνης. Αυτή είναι η μαγιά για μία ωραία και εξελισσόμενη σχέση, η οποία συνδυαστικά με τα κατάλληλα γνωστικά εγχειρίδια θα απογειωθεί. Η σχέση του δασκάλου με τον μαθητή είναι πνευματική, βαθιά πνευματική. Αυτό την καθιστά αυτόματα δύσκολη, αλλά και ιερή. Ξεχνάμε τον οπισθοδρομικό φόβο προς τον εκπαιδευτικό και δίνουμε χώρο στην ειλικρίνεια, τη δημιουργικότητα, το ενδιαφέρον, την εκτίμηση, την αγάπη. Μόνο έτσι χτίζεται ένα μοτίβο προσπάθειας από το παιδί, το οποίο θα το συντροφεύει σε όλη του τη ζωή.